Nog maar 44 dagen!
Zo, dat heeft even geduurd. Het schrijven van een blog vanaf mijn telefoon is niet echt ideaal, laat staan het uploaden van foto's. Momenteel ben ik in Chiang Mai, in een guesthouse waar ze een computer hebben staan met internet. De perfecte gelegenheid om eindelijk weer eens het thuisfront een beetje up te daten!
Mijn drie maanden training liepen ongeveer een week geleden af. De laatste drie weken heb ik wat minder hard getraind dan daarvoor, en wat meer gefeest en gechilld. Dat is oke, ik heb het geaccepteerd, maar ik voel me alsof ik nog unfinished business in Pai heb. Daarom is mijn originele plan om drie maanden te trainen en dan anderhalve maand te reizen van de baan. Ik was even een weekje in Chiang Mai (met Juliet, een vriendin van thuis die twee weken geleden in Pai is aangekomen), maar we ghaan morgen weer terug naar Pai. Zij gaat waarschijnlijk op een boerderij vrijwilligen, en ik ga een klooster in tot New Years Eve. Mediteren, lezen, helpen in het klooster, leven onder de monikken. Ik heb er enorm veel zin in! In het nieuwe jaar ga ik drie weken lang ongelooflijk hard trainen en gezond leven, totdat ik naar huis moet eind januari. De rest van Thailand en de omliggende landen doe ik in de toekomst wel, dit voelt nu goed.
Gisteren zijn Juliet en ik even een nachtje naar Chiang Dao gegaan, een dorp twee uur van Chiang Mai. Iemand had ons gezegd dat Chiang Dao een beetje deed denken aan Pai tien jaar geleden. We kwamen aan in een straat met winkels en wat restaurantjes en een lokale markt. Daaromheen waren letterlijk alleen maar huizen waar mensen woonden. Het was bizar hoe erg we aangestaard werden. We waren dan ook echt bijna de enige blanken. Na lang gezocht te hebben vonden we een plek waar we konden verblijven. En wat voor een plek. Ik hoop heel erg dat ik via deze computer foto's kan uploaden, want het was echt magisch. Vier hutjes op een groot open veld, met een gigantische berg op de achtergrond. In ons hutje was alleen een groot bed met een klamboe in het midden. Zo simpel, maar zo ongelooflijk geweldig!
Helaas heb ik er niet optimaal van kunnen genieten, want ik werd na twee uur ontzettend misselijk wakker. vervolgens heb ik 7 uur lang niet kunnen slapen en ben ik aan alle kanten helemaal
leeggelopen. Ik heb me nog nooit zo belachelijk beroerd gevoeld. Het gaat nu iets beter, ik heb sinds 3 uur in de nacht niet meer hoeven kotsen, maar de misselijkheid is er nog wel (in mindere
mate), en diarree ook. De afgelopen weken kreeg werkelijk waar iedereen om me heen ofwel een ongeluk met de scooter, of werd ziek. Nu was het kennelijk mijn beurt.
Deze reis is zo'n geweldige beslissing geweest. Ik leer zo veel, ik leer mezelf kennen en ik ben blij met wie ik aan het worden ben. Ik geef me er nog niet helemaal aan over, maar ik hoop dat de komede tijd me daarbij kan helpen.
Ik ga nu proberen of ik wat foto's van de afgelpen tijd kan uploaden!
Iedereen een heel fijne tijd gewenst, en al het beste voor het nieuwe jaar. Chok Dee!
Update: helaas is de computer hier zo oud dat hij mijn iPhone niet herkent. Ik ga het zo nog een kans geven vanaf mijn telefoon. Mocht dat niet lukken, dan ben ik bang dat jullie helaas zullen moeten wachten!
Foto's
Ik begreep van meerdere kanten dat het uploaden van de foto's een beetje verkeerd was gegaan, dus ik heb het nog eens geprobeerd, voor de geinteresseerden. Volgens mij is het nu wel gelukt! Ik hoor het graag als dit niet het geval is.
Liefs, Annemoon
De leven
Jezus, wat is het hier fijn. Morgen ben ik drie weken aan het trainen, en ik voel het overal! Maar het is heerlijk om echt bezig te zijn met mezelf en mijn gezondheid. Ik heb na een week besloten om de eerste maand slechts de ochtendtraining te volgen, om mezelf zo een beetje te laten wennen en het wat op te bouwen. Ik merk nu inderdaad dat ik de trainingen minder zwaar vind en echt veel verbetering heb geboekt, dus ik kijk uit naar volgende week wanneer ik met twee keer trainen ga beginnen. Volgende week is er en soort festivalletje in pai, waar ook Muay Thai matches gehouden worden, met onder andere een paar mensen van de gym. Ik moet nog even trainen hoor, voordat ik op dat level zit!
Ik was natuurlijk jarig afgelopen zaterdag. En dat heb ik heel leuk gevierd met de mensen van de gym. Ik heb voor het eerst in een half jaar weer gedronken, en meteen niet zo'n beetje ook. Iedereen riep de hele tijd: 'a bucket for the birthday-girl!'. Buckets zijn letterlijk emmers met cocktails, dus je kan je voorstellen dat het dan wel snel gaat. Ik heb een hele leuke avond gehad, denk ik... nee, grapje, het was echt heel leuk.
Mijn verjaardagscadeau aan mezelf was een vet coole scooter! Ik kon hem voor een spotprijsje overnemen van een thaise massagetherapeut die me overigens enorm heeft geholpen met mijn voet en enkel (er zat iets flink verkeerd vorige week), en hij bood ook nog eens hem weer van me terug te kopen als ik er mee klaar ben. Het ding is een oude Honda die een ongelooflijke teringherrie maakt, daarom heb ik hem ook Harry genoemd (Engelse uitspraak). Harry Honda heeft al een reputatie in het dorp. Maar hij is top!
En ik ben zo ongelooflijk blij dat ik nu een brommer tot mijn beschikking heb, want ik kan eindelijk de omgeving echt gaan verkennen, en dat wil je echt voor geen goud missen. De watervallen, hotsprings, canyon, meren, rijstvelden, bergen, het is zo ontzettend mooi hier! Ik voeg wat foto's toe, want die zeggen meer dan duizend woorden hè?
Ik ga even naar de markt nu, lekker wat passievruchten en banaantjes en annanas halen (een kilo voor 20 baht, wat 47 cent is. Ik ben in de tropische vruchtenhemel beland.)
Tot de volgende!
Chiang Mai!
Week 6
Bonsoir!
De afgelopen week heb ik niet veel bijzondere dingen meegemaakt. Het was een gewone,maar leuke week hier in Frankrijk. Ik teken veel met Malo, dat vind hij heel leuk. En dan zingen we liedjes: http://www.youtube.com/watch?v=3YI08sRToU0 en http://www.youtube.com/watch?v=ChA2_xyYiYs zijn favoriet!
Ook kijk ik elke dag een beetje tv met de drie jongens. Dan ga ik gewoon bij ze op de bank zitten, en veel begrijp ik er niet van, maar we kijken bijvoorbeeld veel 'Les Simpson' (spreekt voor zich, maar goed: The Simpsons), 'Mon Oncle Charlie (Two And A Half Men), en een Frans animatieprogramma: Kaelo. Over een Kikker die in een soort Hulk kan vernaderen en zijn vrienden: een sadistische kat, een travestiete eekhoorn en een eend die yoghurt eet en 'coin coin' zegt. Juist.
Ik ben ook begonnen met het plunderen van de boekenkast van Malo. Ik ben nu bezig in 'J'adore des Animaux', vanaf 3 jaar en ouder. En ik probeer zo vaak mogelijk Franse films te kijken, ze hebben hier veel Disneyfilms, die dus hartstikke zijn nagesynchroniseerd (hè jakkes), wat voor één keer wel fijn is.
Dat ik de afgelopenweek niet veel bijwonders hebmeegemaakt is niet helemaal waar: zoals velen wel weten ben ik even een weekend naar Amsterdam gekomen. Donderdagochtend ging ik gewoon naar mijn cursus in Lyon, en toen die afelopen was heb ik de tweede etage van Le Musee Des Beaux-Arts De Lyon uitgebreid bekeken. Daarna begon ik mijn reis naar het vliegveld, want mijn vliegtuig zou om 18:45 de lucht in gaan. Dit was de eerste keer dat ik alleen zou vliegen, en alles ging perfect! Tot op een zeker moment omgeroepen werd dat mijn vlucht 45 minuten vertraging had. Jammer maar helaas. En godvergeten stom, want door deze vertraging kwam ik te laat aan in Zürich om daar mijn overstap naar Amsterdam te halen. En mijn vlucht was de laatste die avond naar Amsterdam. Dus.
Gelukkig was ik niet de enige die door de vertraging zijn aansluiting had gemist. Iedereen kreeg een nieuw ticket, plus een overnachting in een hotel met ontbijt en avondeten, en vervoer naar en van het hotel. Natuurlijk heel fijn, en het was een lekkere kamer, daar niet van, maar ik vond het nogal kut (excusez le mot) dat ik mijn feestavond met vriendinnen, waar we allemaal al weken naar uit keken, zou missen. Toen ik de volgende ochtend echter in het vliegtuig naar Amsterdam zat, was alles eigenlijk al vergeven. Je kan wel eeuwig boos en verdrietig lopen doen, maar daar schiet niemand iets mee op. De avond zelf was de wond echter nog te vers om dat in te zien.
Ik bleef maar twee korte dagen in Nederland: zondagochtend om 5 uur stond ik alweer te wachten op de bus naar Schiphol. Na een reis van bijna 10 (!) uur (wederom een overstap in Zürich, die ik nu zonder enige haast haalde) ben ik in slaap gevallen met mijn jas en schoenen nog aan , als een soort aangespoelde walvis. Ik ben momenteel beginnend ziek, en Malo hoest ook zijn longen eruit, dus ik heb een fijne week in het verschiet!
À la Semaine Prochaine!
Week 5
Coucou!
Ulgh. Coucou m'n hol. Kijk, dat je dat zegt tegen een kind van twee, mij best, dat doe ik zelfs nog wel eens. Maar hier in Frankrijk zegt iedereen dit tegen iedereen. Belachelijk! Ik moet (niet altijd even) stiekem altijd een beetje giechelen, het is echt zo kinderachtig! Het is alsof wij allemaal tegen elkaar zouden zeggen: kiekeboe! Maar goed.
Deze week was mijn eerste week bij mijn cursus! Eigenlijk zou ik morgen pas beginnen, want het was nog vakantie, en dan komen de aupairs niet (die moeten allemaal op de kinderen passen). Maar ja, Yann heeft momenteel toch geen baan dus hij wei dat ik deze week ook al mocht meepakken. Zo gezegd, zo gedaan. En het is LEUK. Echt heel leuk. De leraressen zijn grappig, geduldig en duidelijk ervaren met buitenlanders, de andere cursisten zijn jong (al ben ik tot nu toe wel verreweg de jongste, maar ja, morgen ontmoet ik dus de andere aupairs!), grappig, aardig en hebben allemaal ongeveer mijn niveau Frans (al ben ik naast de jongste toch ook wel de 'slechtste'). Er wordt alleen maar Franse gepraat, en als je een woord niet kent dan wordt het in andere woorden uitgelegd, getekend, uitgebeeld, noem maar op!
Wat ik ook heel leuk vind, is dat ik nu allemaal vrienden heb vanuit de hele wereld: tot nu toe bestaat mijn klas uit: 2 Chinezen, 2 Brazilianen, 1 Argentijn, 1 Mexicaanse, 1 Zweed, 1 Duitse, 1 Engelse en 4 Koreanen. Ik ben toch niet de slechtste van de klas bedenk ik me net. Eén van de Chinezen heeft op zich wel een woordenschat, maar het is werkelijk dolkomisch als hij praat. Het klinkt echt volkomen nergens naar. Dat weet hij zef ook wel, daarom is het altijd een feest in de klas als hij moet praten, want dan ligt iedereen in een deuk, hijzelf en de lerares incluis. Maar iedereen heeft denk ik ook extra veel respect voor hem, want hij geeft niet op, en blijft praten!
Op mijn school werkt ook een vrouw die allerlei uitstapjes organiseert voor de cursisten. Zo had ze voor afgelopen zaterdag een dagje Salon Du Chocolat gepland. Denk aan de huishoudbeurs, maar dan met chocola, gedroogd fruit, macarons, bonbons, snoep, etc. Ik ben erheen gegaan, en kwam daar één van de Brazilianen tegen, met zijn vrouw (zoals ik al zei, ik ben de jongste). We hebben het heel leuk gehad met z'n drieën: er was van alles om te proeven, er werden workshops gehouden, er was een modeshow van chocoladecreaties (ja, echt) en er waren, voor mij het hoogtepunt, een aantal creaties van een MOF en zijn leerlingen (zie foto).
Twee jaar geleden heb ik een spreekbeurt gehouden voor Frans. Mijn onderwerp was: MOF, wat staat voor (Un Des) Meilleurs Ouvriers de France (De Beste Ambachtslieden van Frankrijk), en dan behandelde ik de catagorie Pâtisserie-Confiserie/Chocolaterie-Confiserie/Boulangerie (zie de Wikipediapagina over dit onderwerp voor een volledige lijst met categoriën). Je mag jezelf niet zomaar rekenen tot deze groep. Elke vier jaar is er een grote competitie in Frankrijk waar je als chocolatier/patissier aan mee kunt doen, en als je in de smaak valt, maak je kans op een blauw-wit-rode boord (hét kenmerk van de MOF). De competitie vraagt ontzettend veel voorbereiding en je moet als deelnemer uiteindelijk ook zo'n 30 dingen presenteren, waaronder een aantal grote chocolade- en suikerstukken. Voordat ik hier mijn hele spreekbeurt opnieuw ga lopen houden, voor de geïnteresseerden is er de documentaire 'Kings of Pastry', waarin een aantal deelnemers wordt gevolgd tijdens hun voorbereidingen en deelname aan dit fenomeen. Een aanrader!
Oh ja, voor wie het leuk vindt: ik heb weer een flink stuk gefietst! https://maps.google.fr/maps/ms?msid=215834411891042928873.0004ce3f10bc291799bd4&msa=0 Dit was de meest geweldige route die ik ooit heb gefietst: heen was niet heel speciaal, al was het leuk om per ongeluk bij Rochetoirin uit te komen, waar ik dus al ben geweest met de auto, maar terug ging ik via St. Didier de la Tour: zeker vijf minuten lang stijl omlaag, zonder tegemoetkomend of inhalend verkeer, met allerlei bochten. Ik had een echt Le Tour De France gevoel!
En dan nog iets: vanmiddag zijn we met zijn allen in de plaatselijke brandweerkazerne wezen kijken, bij een vriend van de familie die brandweerman is. We kregen een rondleiding, mochten in alle wagens kijken en mochten zijn helm op (foto's!). Woohoo!
À Plustard!
Week 4
Bon soir!
Het is vandaag precies één maand geleden dat ik vertrok uit Nederland. Het is nu vakantie hier, en afgelopen week was dat ook zo. Killian en Mathis gingen daarom naar een Engels talenkamp, American Village, waar ze omgedoopt werden tot Dustin Mummie en Brad Zombie, en woensdag vertrokken Yann, Sabine, Malo en ik naar Rouen, naar de ouders van Sabine.
Het was leuk om eens echt iets anders te zien dan La Tour Du Pin en omgeving. Rouen is een mooie stad. Ik heb er veel gewandeld, en we zijn naar de foire (kermis) geweest, waar we gegeten hebben in een belachelijk restaurant: L'ours Noir (de Zwarte Beer). Denk aan de grote feestmalen in de strips van Asterix en Obelix. We aten dan ook varken van het spit.
De vrouw van de neef van Sabine was hoogzwanger toen we aankwamen in Rouen, en toen we weggingen niet meer! Sabine, haar moeder en ik hebben het kindje en de moeder de dag na de bevalling bezocht, Rémi was nog geen 10 uur oud! Ik heb de hele tijd halfkwijlend bij hem gezeten, zo schattig was hij. Zondagochtend vertrokken we weer richting La Tour Du Pin, en we maakten een tussenstop bij vrienden van Yann en Sabine, om daar aan 'le p'tit dej' te gaan (ik verafschuw deze afkorting overigens).
Zondagavond aten we, weer thuis, een soort rijstschotel met stukjes kip en mosselen en stukjes worst. Het was echt ontzettend lekker. Eerlijk gezegd was het de eerste warme maaltijd in Frankrijk die ik oprecht compleet kon waarderen (het eten in de familie is nogal simpel, en niet zelden aangebrand, rauw, lauw of overgekookt. Dit klinkt echt verschrikkelijk, maar het is de waarheid). Ik besloot dan ook Sabine te complimenteren met haar goede gerecht. Ze keek me glimlachend aan, en deelde me vervolgens mee dat het een opwarmmaaltijd was. Oh God Why.
Bien, ça suffit pour aujourd'hui.
À la prochaine!
Week 3
Bon Soir!
Ik heb alleen auto gereden! Woensdag heb ik Mathis en Killian in mijn eentje van pingpong gehaald (het hele dorp doet aan pingpong). Autorijden is en blijft echt heerlijk! Behalve als je de zijspiegel van een auto eraf rijdt... Ja. Dat was best jammer, kan ik jullie wel vertellen. Ik heb inderdaad de linkerzijspiegel van Yann's auto naar de hemel gereden, toen ik een uitstapje maakte naar een dorpje hoog in de bergen, Rochetoirin. Uiteraard heb ik meteen gezegd dat ik voor de kosten zou op draaien. Hij vond het natuurlijk vervelend, maar stelde het erg op prijs dat ik het hem eerlijk vertelde. Kennelijk hadden ze een au-pair gehad die wat krassen die ze op de auto had gemaakt had verzwegen!
Donderdag mocht ik ook voor het eerst Malo in mijn eentje van de chrèche ophalen. Dat is van een heel ander kaliber dan Mathis en Killian van pingpong halen, and here's why: Malo wou om de een of andere reden niet dat ik ooit iets bij hem deed wat nodig was, denk hierbij aan hem aankleden, zijn luier verschonen of enkel zijn slabber omdoen (spelen, ja, dat mocht ik wel). Zodra ik alleen al dichterbij kwam, zette hij het op een krijsen, ging trappelen en werd een onhandelbaar geval. De douche-sessies bijvoorbeeld, waren dan ook absolute nachtmerries. Het enige lichtpuntje waar ik me aan vastklampte de afgelopen weken waren de 'rustgevende' woorden van Yann en Sabine: 'Dit doet hij bij elke nieuwe au-pair in het begin.'
Als we Malo samen ophaalden bij de chrèche, en hij kreeg in de gaten dat ik zou gaan rijden in plaats van zijn papa, was het wederom oorlog. Daarom zag ik ernstig op tegen donderdag. Toen het uur van de waarheid echter was aangebroken, ging Malo heel braaf met me mee. Hij moest heel zacht even huilen, maar toen ik hem vijf stenen gaf voor in de auto, was hij alweer tevreden. Ook het geven van de douche die avond ging zonder gevecht! Waarschijnlijk was het omdat hij nu niet kon kiezen tussen mij (dat onbekende vrouwmens met dat rare haar) of één van zijn familieleden. Goed, sindsdien zijn Malo en ik werkelijk de beste vriendjes! Als ik een kamer binnenkom, straalt hij en komt hij me meteen een kus geven!
Dit weekend hadden we de ouders van Sabine te gast. Dat zijn nou echt van die typische oude Fransen. Deze week is het vakantie, dus Killian en Mathis zijn naar American Village, een Engels talenkamp, en woensdag vertrekken wij met zijn vieren naar Normandië, naar, wederom, de ouders van Sabine. Ditmaal niet per vliegtuig.
Ik ben bezig mijn kamer wat leuker te maken, hij is namelijk zo kaal. Vandaag kreeg ik twee enveloppen met het mij zo bekende en geliefde handschrift van mijn papa: in de ene zaten twee prachtige tekeningen, een pop-up van een Amsterdamse trapgevel en een brief met, samengevat, de woorden: 'Je kamer zag er zo leeg uit toen we aan het skypen waren, dus ik heb dit voor je gemaakt.' In de andere enveloppe zat 'blauw plakspul' (ook wel bekend als Blu Tack), om alles mee op te hangen. God, wat hou ik toch van die gozer.
Vandaag ben ik met Yann en Malo naar Lyon gegaan, wat een fijne stad! we gingen naar de school waar ik mijn cursus ga volgen, om een test te doen waarmee mijn niveau kon worden bepaald. Daarna zijn we naar de P.C.Hooftstraat van Lyon gegaan, hebben een vriendin van Sabine en Yann opgehaald van haar werk en zijn met haar ergens lekker gaan lunchen. Na de lunch liepen we wat langs de Rhône, toen ik een ingeving kreeg: ik mis het water! In La Tour Du Pin miste er iets voor mijn gevoel, maar ik kon maar niet bedenken wat! Maar nu weet ik het: water in de straten! Die ene fontijn in het dorp is toch wel karig vergeleken met wat ik gewend ben.
Tot slot zal ik bij deze nog even de link toevoegen van een route die ik gereden heb met de fiets. Ik was oorspronkelijk van plan om weer een lekker lange fietstocht te maken, maar onderweg kwam ik bij deze begraafplaats terecht (zie foto's), en ik ben daar zo lang blijven hangen (het was er zo gezellig) dat ik me moest haasten om op tijd thuis te zijn. Volgende keer weer een fijne lange route. https://maps.google.fr/maps/ms?msid=215834411891042928873.0004ccbe930d9c9cae5ea&msa=0
Bon nuit et à bientôt!